Laleli tramvay durağında oturuyorum, saat biri geçiyor. Bahane aradım, bulamadım. Şimdi sadece oturuyorum, uzun bankın en sağına oturdum. Yanıma bir kadın geldi. Önünde çocuk arabası… çocuk bana bakıyor, ne sevimli ve masum.

Kaçıncı tramvay geldi bilmiyorum. Yanıma kaç kişi oturup kalktı, bindi gitti. Yazarken sadece sayfaya bakıyorum. Önümden çift çift ayaklar geçiyor. Yine bir tramvay gelecek.

Bekledim ama benim beklediğim gelmedi. Yalnız kaldım. “Kusura bakma…” da dedi, halbuki ben ağlıyordum hep. 4’lü ayaklar geçti, başımı hafifçe yerden kaldırınca el ele tutuşan bir çift el, bu dörtlünün uyumlu adımlarını sağlıyormuş, anladım. İşte yine bir tramvay gidiyor.
O, sanıyor ki ben Beyazıt’tayım ama hala burda ilk oturduğum yerdeyim. Ağladım. Bana baktı gözler ve insanlar meraklı, merak ediyorlar. Bir kişi var merak etmesin! Neden burda olduğumu biliyor, ne işim olabilir ki bu saatte, hala aynı yerde; Zeytinburnu- Kabataş tarafında ilk oturduğum durak bankına çakıldığımı bilmiyor, ağladım da. Başaramadım, o gelmedi. Mutsuzum işte!

Keşke şu tramvayları saysaydım, ben sayarım ya günleri, en son 78.günü saydım mutlu olduğum ve dedim ki 100.gün geldiğinde bembeyaz giyineceğim. Güldük. Mutluydum.

Şimdi yanıma yeni yolcu oturdu, tramvay bekliyor ama benim gibi 1600 tane değil; ilk gelenle gidecek beklerken yanıma oturan diğer yolcular gibi. Ama duuur… Bir şey oldu , binmedi tramvaya, anladım anladım birini bekliyormuş. Geldi, beklediği geldi, geldi beklediği…

Beklenen… işte her neyse yenisi geldi , binip gittiler.

Yazarken bile kaçı gelip geçti. Tahta popomu acıtıyor artık oturmak istemiyorum. Ama kendimi bir et yığını gibi hissettiğim için kalkamıycağım. Sanki dayak yemiş gibiyim, zaten uykusuz kalmıştım gece. Keşke ben de tramvaya binip gidebilsem biryerlere. Canım sıkkın. Tramvayın altına atlamak mı gerek? İntihar denilen ölüm gösterisi… Yok ben yazdıkça rahatlıyorum. Bu durak dünyanın küçültülmüşü gibi. Şu yazıya bakınca bile hayat için örnekler bulabilirim.

Kalkmaya çalışmam gerek, boşuna artık gelmeyeni beklemek, en başta akıl edemedim, yine de ağlamak istiyorum.

(yarım saat sonra)

Bazılarının ayakları yamuk, yanıma oturanlardan birinin parmakları kolundan çıkmıştı. Hala burda oturuyorum. Çok şey gördüm. Ağladım. Keşke gelseydin,gelmedin. Gördüklerime şükrettim. Benim parmaklarım elimden çıkıyor ve ben kalem tutuyorum. Ama okumak dedikleri üniversite ise tutmak istemiyorum.

Hayat bu laleli tramvay durağındaki gibi , kaç saat oldu benim hep yerimde durduğumu gelip geçenler farketmedi. Adres soran bile oldu. Yerleştim kuruldum şu banka yaaa… İçimdeki sıkıntı azaldı, kararlıyım; ŞİMDİ GELENE BİNECEĞİM.

( bir mayıs günü 2009 )